چرا انسان نباید فقط رسیدن به مقصد راهدف خود قرار بدهد؟
 

قرآن براي خواص برنامه‌اي ذكر كرده و فرموده است: ﴿تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوَي﴾توشه تهيه كنيد بهترين توشه تقواست.مستحضريد زاد و توشه براي راه است كه مسافر به مقصد برسد وقتي به مقصد رسيد ديگر سخن از زاد و توشه نيست بلکه از آن به بعد بايد بفهمد كه در آن مقصد چه كسي را ببيند و با او چگونه گفتگو كند و از او چه چيزي طلب كند؛ اين در بين بسياري از ماها كم است معمولاً ما فقط به اين توجه داريم كه آدم خوب باشيم و ـ ا‌ن‌شاءالله ـ جهنم نرويم ـ ا‌ن‌شاءالله ـ بهشت برويم همين! اما وقتي بهشت رفتيم چه كار بكنيم آن براي خيلي‌ها مطرح نيست .
بعضي از مشايخ ما مثل مرحوم آقاي الهي قمشه‌اي(رضوان الله عليه) ايشان اصراري داشتند و در دعاهايشان مي‌گفتند:آرزوي ما اين است كه ما ـ ا‌ن‌شاءالله ـ بهشت مشرّف بشويم و نهج‌البلاغه را خدمت علي بن ابي طالب(سلام الله علیه) استفاده كنيم.