سکوت عبادت خداست
از جمله سفارش هاى خداوند،، رعايت سكوت است:
طبيعى است وقتى انسان كسى را دوست مى‌دارد،
پيوسته مى‌خواهد دلش متوجه او باشد و سعى مى‌كند در حضور او توجه‌اش بدو متمركز گردد،
در غياب او نيز ياد او بر دلش حاكم است. بديهى است
براى رسيدن به اين منظور بايد سكوت پيشه سازد،
چون حرف زدن برجسته ترين عاملى است كه موجب پراكندگى خاطر و حواس مى‌گردد.
پيشتر نقل شد كه يكى از فضلا از مرحوم علامه طباطبايى(رضي الله عنه)سؤال كرد: چه كنم تا در نماز حضور قلب داشته باشم؟
مرحوم علامه در جواب فرمودند: كم حرف بزن.
پس اگر انسان بخواهد
حواسش تمركز يابد و دلش تنها متوجه خدا و محبوبش باشد،
بايد كم حرف بزند، وقتى زياد حرف مى‌زند توجه‌اش به اين سو و آن سو جلب مى‌گردد
و پراكنده خاطر گشته،
نمى‌تواند توجه‌اش را متمركز سازد. پس دوستان خدا با سكوت ملازمند،
چرا كه دلشان پيوسته متوجه اوست
و اگر بخواهند حرف بزنند توجه شان پراكنده مى‌گردد.
«وَ يَتَوَكَّلَ عَلَىَّ وَ يَبْكِىَ كَثيراً وَ يُقِلَّ ضِحْكاً وَ يُخالِفَ هواهُ»
(دوستدار من كسى است كه) بر من توكل نمايد و زياد بگريد و كم بخندد و با هواى خود مخالفت كند.